رده‌ی سنی: از کودکان حدود 8 ساله تا بزرگ‌سالان
تعداد بازیکن‌: از 4 نفر به بالا
ابزار لازم: زمان‌سنج برای اندازه‌گیری نوبت بازی هر گروه

این بازی، بازی مفرحی است که می‌تواند در خانه، مهمانی‌ها، مدرسه و دیگر جمع‌های دوستانه انجام شود. وقتی که بچه‌ها این بازی را انجام می‌دهند بهتر است یکی از اولیاء یا مربی، سرپرستی بازی را به عهده بگیرد. سرپرست تعدادی کلمه که می‌تواند اسم اشیاء، حیوانات، مکان‌ها یا توصیف حالات و معانی (مثل غم، دوستی، …) باشد را روی کارت‌هایی می‌نویسد. بچه‌ها به دو گروه تقسیم می‌شوند. از هر گروه یک نفر انتخاب می‌شود و یک کارت از میان دسته‌ی کارت‌ها می‌کشد. این فرد باید با اجرای پانتومیم (نمایش، بدون صحبت کردن) به بقیه‌ی اعضای گروه خودش بفهماند که چه کلمه‌ای روی کارت نوشته شده بوده است. البته بقیه افراد گروه می‌توانند صحبت کنند و سؤالاتی بپرسند، و کسی که پانتومیم را اجرا می‌کند می‌تواند با ایما و اشاره به آن‌ها جواب دهد. هر گروه مدت زمان خاصی (مثلاً 3 دقیقه) فرصت دارد تا کلمه‌ی مورد نظر را بیابد. بعد از اینکه کار یک گروه تمام شد نوبت به گروه بعدی می‌رسد. در نهایت مدت زمانی که هر یک از گروه‌ها برای کشف کلمه صرف کرده‌اند مقایسه می‌شود و گروه برنده مشخص می‌شود.

چند نکته در مورد بازی:
* بازیکنی که پانتومیم را اجرا می‌کند می‌تواند با دست به اشیائی اشاره کند، اما نمی‌تواند با دست کلمه‌ای را در هوا ترسیم کند.

* بهتر است بازیکنی که پانتومیم را اجرا می‌کند به نوبت انتخاب شود تا همه‌ی اعضای گروه این نقش را ایفا کنند.

* افراد به مرور که در این بازی تجربه پیدا می‌کنند روش‌هایی را کشف می‌کنند که سریع‌تر به جواب برسند. اما برای مربی بهتر است از پیش به بعضی از این روش‌ها فکر کرده باشد تا بتواند بچه‌ها را راهنمایی کند. مثلاً هم‌گروهی‌ها باید بیاموزند که سؤال‌های خوب و به‌جا بپرسند و کار کسی که پانتومیم بازی می‌کند را راحت کنند. بعضی از سؤال‌ها در شروع بازی می‌تواند راهگشا باشد، مثل اینکه «چیزی که می‌خواهی توصیف کنی یک معنا است یا نه؟» یا اینکه «آدم است؟ شیء است؟» و … پرسندگان نقش مهمی را در این بازی ایفا می‌کنند.
از جمله چیزهای دیگری که بچه‌ها یاد می‌گیرند به آن توجه کنند اجزای کلمات است. مثلاً کسی که می‌خواهد کلمه‌ی «راهنما» را بازی کند، می‌تواند توجه کند که این کلمه از «راه» و «نما» درست شده است و دو جزء را مجزا بازی کند. در این مورد هم باید به بچه‌ها کمک کرد (در واقع، توجه بیشتر به زبان از مزیت‌های بزرگ این بازی برای کودکان محسوب می‌شود).

* مربی بهتر است دسته کارت‌هایی با سطح دشواری مختلف داشته باشد تا بتواند برای سنین مختلف یا بازیکن‌هایی با تجربه‌های مختلف استفاده کند. برای بازیکن‌های کم سن و سال باید از کلماتی که مستقیماً قابل بازی کردن هستند استفاده شود، مثل بعضی حیوانات، یا کارهای ساده در خانه. به تدریج می‌توان سطح بازی را بالا برد و معانی و حالات را نیز وارد کرد.

* برای کودکان با سن‌های پایین‌تر می‌توان این بازی را یک‌طرفه انجام داد. یعنی مربی خود نقشی ساده را بازی کند و از بچه‌ها بخواهد حدس بزنند که او چه نقش را بازی می‌کند.

* این بازی می‌تواند بین بزرگ‌ترها هم اجرا شود. در قوانین بازی هم می‌توان مطابق نیاز تغییراتی داد. مثلاً می‌توان به جای استفاده از کارت و حضور داور، هر یک از گروه‌ها را مسؤول تعیین کلمه برای گروه دیگر کرد. یعنی، یک فرد از یک گروه نزد افراد گروه دیگر می‌رود و آن‌ها کلمه‌ای را مخفیانه به او می‌گویند و او سعی می‌کند آن کلمه را به هم‌گروهی‌های خود بفهماند. به این ترتیب بازی جالب‌تر می‌شود، چون هر گروه باید سعی کند کلمه‌ای را انتخاب کند که حدس زدنش مشکل‌تر باشد.