بنگر آن دو پرنده را بر درخت
یکی میوه‌ی درخت را شیرین می‌داند و می‌خورد
و آن دیگر هیچ نمی‌خورد و می‌نگرد
آن که می‌خورد را نادانی‌اش از حقیقت خود غافل کرده
و همین است که او را در غم و اندوه فرو برده
آنگاه که به حقیقت آن دیگری آگاه شد
از بند غم برست.
(اوپانیشاد شوِتا شِوَتَرَه، بخش چهارم)