«دسنوس تا لحظه‌ی مرگ مبارزه کرد. ایده‌ی آزادی همچون آتشی مهیب در سراسر آثارش شعله می‌کشید. شعر دسنوس شعر شهامت است و او واجد تمامی بی‌پروایی‌های ممکنِ اندیشه و بیان است؛ بدون این که هرگز شکی به دل راه دهد به سوی عشق، زندگی و مرگ می‌شتابد. او حرف می‌زند، با صدای بلند آواز می‌خواند، بی آن که کمترین ملالی در کلامش باشد.» (پل الوار، اکتبر سال 1945، مراسم یادبود روبر دسنوس)