شاید بسیاری از ما آنچنان که باید و شاید به ضرورت «ارتباط» نیندیشیده باشیم؛ ارتباط‌های انسانی‌ای که موجب ایجاد تعامل خلّاق و تبادل و بالیدن اندیشه‌ها و زمینه‌ساز دگرگونی در وضعیت ما گردد. گویی تحولات مطلوب پیوسته از مسیر حیات جمعی می‌گذرد و ارتباط‌هایی از این دست، مقدمه و مقوّم چنین دگرگونی‌هایی‌ست.
اکنون ما جمعی از دوستان بر آن شده‌ایم که از امکانات شبکه‌ی اینترنت، که البته خود ابزاری آرمانی برای ارتباط نیست، بهره‌جوییم و پایگاه اینترنتی «آیات» (http://ayat.ir) با چنین دغدغه‌هایی ایجاد گردید.
اما در این پایگاه و با استفاده از این پایگاه چه می‌توان کرد؟ و از چنین ارتباطی، چه انتظاراتی می‌توان داشت؟ شاید برای آغاز کار بتوان پیشنهادهای زیر را مطرح نمود:

• بخشی از این پایگاه می‌تواند برای طرح کردن مسایل، پرسش‌ها و دغدغه‌های فردی یا اجتماعی -عملی و نظری- مورد استفاده قرار گیرد.
• قسمتی دیگر از این پایگاه را می‌توان به بخش «تابلو» اختصاص داد؛ تابلو می‌تواند حاوی گزیده‌ای از متون در زمینه‌های ادبی، دینی، روان‌شناختی، جامعه‌شناختی، سیاسی و …باشد.

بدیهی است که رفته‌رفته بنا به نیاز و پیشنهادهای دوستان، موارد فوق گسترش پیدا خواهد کرد و اصلاح خواهد شد.

اشاره به برخی از نتایج عملیِ ممکن که از طریق این پایگاه می‌تواند محقق شود، آشکارکننده‌ی برخی انتظارات مطلوب است:

• رای‌زنی و مشورت در زمینه‌های فرهنگی و علمی.
• انجام فعالیت‌های خیریه و انسان‌دوستانه.
• ایجاد کتاب‌خانه‌ی مشترک (هر چند به صورت الکترونیکی و اینترنتی).
• ارسال کتاب، نشریه و مقاله.

آخر سخن اینکه امید است با تلاش‌های دوستان، این پایگاه بتواند در تحقق بخشیدن به اهداف عالی چنین جمعی موثر واقع شود.

«درد است که آدمی را رهبر است در هر کاری که هست.تا او را درد آن کار و هوس و عشقِ آن کار در درون نخيزد او قصد آن کار نکند و آن کار بی‌درد او را ميسر نشود[…]تا مريم را درد زِه[=زاییدن]پيدا نشد، قصد آن درخت بخت نکرد که(فَاَجَاءَهَا الْمَخَاضُ اِلی جِذْعِ النَّخْلَةِ)او را آن درد به درخت آورد و درختِ خشک ميوه‌دار شد.تن همچون مريم است و هر يکی عيسی داريم.اگر ما را درد پيدا شود عيسای ما بزايد و اگر درد نباشد عيسی هم از آن راه نهانی که آمد باز به اصل خود پيوندد، الّا ما محروم مانيم و ازو بی‌بهره.» (فیه ما فیه، مولانا جلال الدین محمد)