محمدعلی کلی پدر این بچه را شکست داده و پسر دستکش به دست وارد رینگ بوکس شده‌ است … عکس‌العمل محمدعلی کلی را ببینید.

منبع: کانال تلگرامی تاریخ سیاه و سفید جهان

منبع: یوتیوب

ده هزار مایل از خانه دور شوم، یونیفرم بر تن کنم و بر سر آدم‌هایی بمب و گلوله بریزم که به من کاکاسیاه نمی‌گفتند و مانند سگ با من رفتار نمی‌کردند؟

محمد علی (کاسیاس کلی)، اسطوره بوکس جهان، در ۷۴ سالگی درگذشت. در طول ۲۱ سال زندگی حرفه‌ای خود، ۵۶ برد و تنها ۵ باخت داشت.

محمدعلی به مدت سه سال از شرکت در مسابقات رسمی بوکس منع شده بود چون حاضر نشد برای جنگ به ویتنام برود.

دفاعیه او از تصمیمش برای عدم شرکت در جنگ را بخوانید:

«ده هزار مایل از خانه دور شوم، یونیفرم بر تن کنم و بر سر آدم‌هایی بمب و گلوله بریزم که به من کاکاسیاه نمی‌گفتند و مانند سگ با من رفتار نمی‌کردند؟

نه من ده هزار مایل از خانه دور نمی‌شوم که در کشتار و قتل عام ملت فقیر دیگری همراهی کنم. کمک نخواهم کرد اربابان برده‌دار سفیدپوست سلطه خود را بر مردم تیره‌تر جهان ادامه دهند.

امروز چنین شری باید ریشه‌کن شود. به من هشدار داده شده که با این موضع‌گیری میلیون‌ها دلار ضرر خواهم کرد.

اما من این را پیش‌تر گفتم باز هم می‌گویم. دشمن واقعی من همینجاست.

من دینم، مردمم و خودم را خوار و خفیف نمی‌کنم که ابزاری باشم برای آنهایی که می‌خواهند مردمی که برای عدالت، آزادی و برابری خود می‌جنگند را به بردگی بگیرند.

اگر فکر می‌کردم که این جنگ قرار است برای ۲۲ میلیون نفر از مردمم آزادی به ارمغان آورد کسی لازم نبود اعزامم کند، خودم فردا داوطلب می‌شدم.

من چیزی برای از دست دادن ندارم و پای باورهایم ایستاده‌ام. زندانی‌ام می‌کنید؟ خب که چی؟ ۴۰۰ سال است که ما اسیر بوده‌ایم. ۴-۵ سال بیشتر را هم دوام می‌آورم.»

منبع: سایت میدان

مهدی محجوب

محمدعلی می‌توانست یک رابرت فراست در لباس ربدوشامبر بوکس یا یک مایا آنجلو با کمربند قهرمانی باشد. اشعار او به جنبش بیت (جنبشی جامعه‌گریز که در دهه ۵۰ در آمریکا شکل گرفت) شباهت زیادی داشت. جامعه و حکومتی که محمدعلی را خشمگین می‌کرد، گاهی انعکاسش را در اشعار او نشان می‌داد و گاه با رفتارهایی مثل انداختن مدال المپیکش به رودخانه اوهایو در اعتراض به برخورد نژادپرستانه. حرکتی که باعث شد مایکل بارچ شاعر آمریکایی شعری در موردش بسراید: “آنها میگویند طلایشان خالص است، و من میگویم کثیف است، نشان بردگی‌شان را به رودخانه انداختم…”.

سونیا سانچز شاعر آمریکایی در یک هایکو (نوعی شعر کوتاه با ریشه ژاپنی) در مورد محمد علی سروده:
بخاطر عشقت به مردم، آینه را رها می­کنی/ چون مردم فکر می­کنند این مرد همیشه در حال نگاه کردن به آینه است /  تا انعکاس خودش را ببیند / اما انعکاس واقعی‌­اش را از مردم می­‌گیرد.

سانچز معتقد است این مساله، یعنی توجه به مردم، در اشعار محمد علی نیز مشخص است: روزی پسرهای دوقلوی ۲٫۵ ساله­‌ام را به دیدنش بردم. او گفت به رینگ بیایند و او را بزنند، و بعد خود را به زمین انداخت. شاعرانگی واقعی این مرد، این حرکاتش بود، نه شاعرانگی بدنش که در مسابقه معلوم می­‌شد، بلکه شاعرانگی انسانیت و روحیه­‌اش…
شاید اولین شعر غیر ورزشی محمد علی کلی، بعد از این سال‌ها و در پی خودداری‌اش از رفتن به جنگ ویتنام سروده شد، و به سادگی گفت به جنگ ویتکونگ‌ها نمی‌رود چون از آن‌ها بدی ندیده است:
ویتنامی‌ها مرا از درخت آویزن نکرده‌اند، سگ‌هایشان را به جانم نینداخته‌اند، مرا کاکاسیاه صدا نکرده‌اند، ملیت مرا ندزدیده‌اند، پدرم را نکشته‌اند و به مادرم تجاوز نکرده‌اند…

پس از آن حتی از حضور در رقابت‌های بوکس به مدت ۵ سال محروم شد و گواهینامه بوکسش نیز به حالت تعلیق درآمد، البته مدتی بعد این محکومیت به ۳ سال کاهش پیدا کرد. دادگاه محمد علی را به جرم فرار از خدمت زیر پرچم به پنج سال زندان محکوم کرده بود ولی با پرداخت مبلغ ضمانت به زندان نرفت، اما فعالیت جدی بوکس نیز انجام نداد و بیشتر در مجامع سیاسی و رسانه‌ای حاضر می‌شد و البته همچنان مخالفینش را با شمشیر کلام آهنگینش می‌نواخت: “من آمریکا هستم، من بخشی هستم که شما نمی‌شناسید، اما به من عادت کن: سیاه، با اعتماد به نفس، مغرور. اسم من مال تو نیست، مذهبم مال تو نیست، اهدافم، متعلق به خودم است، به من عادت کن…

برای مطالعه کامل متن این لینک را ببینید.

منبع: وبلاگ مهدی محجوب

بخش پنهانی از شخصیت اسطوره بزرگ محمد علی (که در ایران به محمدعلی کلی معروف است) شخصیت او به عنوان “شاعر” بود. او از بیست سالگی، قبل از مسابقاتش شعرهایی می‌سرود. این رجزخوانی همیشه ادامه داشت تا اینکه در سال 1971 در پی قتل عام و شکنجه زندانیان سیاهپوست زندان آتیکا، شعری اعتراضی سرود که می‌شنوید. او در این شعر از زبان زندانی سیاهپوستی که به او ده دقیقه وقت برای تسلیم داده‌اند، صحبت می‌کند.

منبع: یوتیوب

منبع: یوتیوب

محمدعلی کلی سرباز سابق جنگ ویتنام را از خودکشی منصرف می‌کند.

19 ژانویه 1981

محمدعلی در عمر ورزشی خود ۶۱ بار مبارزه کرد و در ۵۶ مبارزه پیروز شد و پس از پیوستن به جنبش سیاه‌پوستان مسلمان آمریکا در کنار ورزش به فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی پرداخت.

محمد علی، قهرمان سابق بوکس سنگین وزن جهان و چهره شاخص جنبش مدنی سیاه‌پوستان آمریکا در سن ۷۴ سالگی درگذشت.

به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس، محمدعلی جمعه سوم ژوئن /  ۱۴ خرداد در بیمارستانی در شهر فونیکس، مرکز ایالت آریزونای آمریکا به دلیل مشکلات تنفسی درگذشت.

فرزندان او با انتشار بیانیه‌ای درباره مرگ محمدعلی گفتند که او از اوایل هفته گذشته به دلیل مشکل تنگی نفس در بیمارستان بستری شده بود. محمدعلی از سال ۱۹۸۱ به بیماری پارکینسون مبتلا بود.

محمدعلی که در آمریکا لقب «بزرگ‌ترین» را گرفت، در ۱۷ ژانویه ۱۹۴۲ در شهر لویی ویل در ایالت کنتاکی به دنیا آمد و در ۱۲ سالگی فنون بوکس را آموخت.

او اولین قهرمانی ملی خود را در سن ۲۲ سالگی به دست آورد و طی سه دهه حضور در رینگ‌های بوکس جهان با شکست قهرمانان این رشته بوکسور «افسانه‌ای» لقب گرفت.

او در سال ۱۹۵۹ پس از قهرمانی در تورنمنت شیکاگو مسلمان شد و به «جنبش امت اسلام»، جنبش سیاه‌پوستان مسلمان آمریکا به رهبری وقت الیجا محمد و مالکوم ایکس پیوست.

محمدعلی در کنار بوکس، به فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی پرداخت و از مخالفان جنگ ویتنام بود. او در مخالفت با این جنگ، به خدمت سربازی نرفت و به همین دلیل بازداشت و عناوین قهرمانی‌اش از او گرفته شد. او پیشتر در سن ۱۸ سالگی در آزمون ضریب هوشی شرکت کرده بود و با کسب تنها ۷۸ امتیاز (بسیار پایین‌تر از حداقل امتیاز لازم برای ورود به ارتش آمریکا) از خدمت ارتش معاف شده بود.

محمدعلی در سال ۱۹۷۵ از گروه امت اسلام بیرون آمد و خود را یک مسلمان سنی پیرو عنایت خان، رهبر «جنبش سوفی‌گری جهانی» خواند.

او در عمر ورزشی خود ۶۱ بار مبارزه کرد و در ۵۶ مبارزه پیروز شد. این بوکسور آمریکایی همچنان رکورددار قهرمانی بوکس در جهان به شمار می‌آید.

منبع: سایت رادیو زمانه

هنری ژیرو

محمدعلی بهترین مشت‌زن جهان بود، علاوه‌براین او به‌خاطر آرمان‌هایش نزدیک به چهار سال از زندگی حرفه‌ای‌اش را فدا کرد. او صرفاً نمادی از تاریخ نبود؛ بلکه در شکل‌گیری تاریخ مؤثر بود.

مرگ محمد علی تیری بود بر قلبِ معنایی که زندگی عزتمندانه دارد، جمله‌ای بود بر مهارت‌ بی‌نظیر، بر شوقِ قدم‌نهادن در تاریخ و ازمیان‌بردن پنهان‌ترین بی‌عدالتی‌هایش. من یکی از انسان‌های بی‌شماری هستم که مطمئناً قلبشان در مرگ محمد‌علی متأثر شده است. او قهرمانِ آنهایی بود که در دهۀ شصت میلادی بزرگ می‌شدند و از دیالکتیک شاعرانۀ بدن و مفهوم مقاومتِ او الگوبرداری می‌کردند. برای نسلِ طبقۀ کارگر در زمانۀ من، بدنْ تمامِ دارایی‌ بود: محملی برای خطر، امید، امکان، سردرگمی و ترس. محمد علی توانست درک ما از بدن را به عرصۀ سیاست نیز بکشاند. این موضوع از طریق تبدیل دغدغه‌های طبقۀ کارگر به درک جسورانِه‌ای از مفهوم مقاومت میسر شد. او برای همه روشن کرده بود که مقاومت عملی شاعرانه است، شعری که مداماً در حالِ سروده‌شدن است. علاوه‌براین، محمدعلی نظم نژادی را برهم ریخت. معترض جنگ بود و توی رینگ بوکس، مثل پروانه می‌رقصید؛ استاد مسلّم بذله‌گویی، عمل‌گرایی و شجاعت بود. مقاومت برای محمدعلی یکی از گزینه‌های روی میز نبود؛ بلکه ضرورت بود.

یکی از موهبت‌های بسیار بزرگ او این بود که از استعدادش به‌عنوان مبارزِ مشهورِ جهانی استفاده می‌کرد تا سناریو را عوض کند؛ منظور سناریویی است که نخبگان زمانه‌اش از آن استفاده می‌کردند تا کودکان فقیر سیاه‌پوست و سفیدپوست را بر اساس نقاط ضعفشان تعریف کنند. او در گفتار و رفتار خود به نسلی از کودکان آموخت که ضعف‌هایشان در واقع قوّتشان است؛ نقاط قوتی مثلِ حس همبستگی، مهر، هم‌راستایی ذهن و بدن، آموختن، تمایل به خطرپذیری، عشق‌ورزی، پیوستن دانش به قدرت، حساس‌بودن به آسیب‌های دیگران در حین پذیرفتن مفهومی از عدالت اجتماعی. محمدعلی به ما یاد داد چگونه قدرت‌ِ ازدست‌رفته‌مان را بازیابیم. بسیاری از ما خیلی زود دریافتیم که آنچه او می‌گفت این بود که ما مجبوریم برای زنده‌ماندن وضعیت موجود را تغییر دهیم؛ ما درحقیقت متوجه شدیم که قدرتِ موردِ ادعایِ آن‌هایی که در خیابان، مدرسه و محیط کار به ما ظلم می‌کردند، درواقع ضعف‌هایی خطرناک بودند؛ ضعف‌هایی که از نژادپرستی‌ آن‌ها شروع می‌شد و تا تکبر لجام‌گسیخته و تمایل‌شان به خشونت امتداد پیدا می‌کرد. محمدعلی زبان و مفهومی از کنشگری فراهم آورد که منجر شد به پیدایش نقطه عطفی در توانایی ما در روایتگری و همچنین باعث شد بتوانیم خودمان را از دست یکی از مصیبت‌بارترین اَشکالِ استیلایِ ایدئولوژیک خلاصی دهیم. ماری لوئیزه نات آن را «پیش‌داوری‌های آزمون‌نشده‌ای که مانع از تفکر می‌شود» می‌نامد.

محمدعلی خطرناک بود، اما نه فقط به این دلیل که مشت‌زنی حرفه‌ای و چالاک بود، بلکه به‌خاطرِ‌ درک عمیقش از آن چالش، اگر نگوییم آن روندِ خزنده. چالشِ به فراموشی سپردنِ سرگذشت‌های زهرآگین و ته‌نشین‌شده‌ای که جوانانِ اقلیت می‌بایست آن‌ها را درونی و مجسم می‌کردند تا بتوانند زنده بمانند. به فراموشی سپردن، یعنی توجه به تاریخ، سنت‌ها، مناسک روزانه و روابط اجتماعی‌ای است که هم مفهومی از مقاومت را عرضه می‌کرد و هم به مردم اجازه می‌داد که از ورای بدبختی و مصیبتی که برآن‌ها تحمیل‌شده، و بر زندگی روزمره خود و همسایگانشان اثر می‌گذاشت، بیندیشند.

به فراموشی سپردن، یعنی هم یادگیریِ مقاومتِ موجود در سرگذشت‌هایِ فراموش‌شده‌، هم یادگیری نحوۀ روایتِ زندگی خودشان از دو منظر: هم از منظرِ درکِ سرمایۀ فرهنگی مسمومی که قدرت دولت نژادپرست را تقویت می‌کرد و هم از منظر درک الگوهای دانش و روابط اجتماعی‌ای که به ما اجازۀ به‌چالش‌کشیدنشان را می‌دادند. به‌فراموشی سپردن همچنین به‌معنیِ از یادبردنِ آن الگوهای ستمی است که بسیاری از ما آن‌ها را درونی کرده بودیم؛ مثل تبعیض‌های جنسی و تصورات مردانه‌ای که به ما آموزش داده شد بود تا خود را بر اساس آن تعریف کنیم. امّا دست آخر محمدعلی به ما آموخت از اعتقاداتمان کوتاه نیاییم و برای آن مبارزه کنیم.

غیر از اینکه محمدعلی بهترین مشت‌زن جهان بود، نزدیک به چهار سال از زندگی حرفه‌ای‌اش را فدا کرد به‌خاطر آرمان‌هایی که بدان معتقد بود. او صرفاً نمادی از تاریخ نبود؛ بلکه در شکل‌گیری تاریخ مؤثر بود. اگرچه او معایب خودش را هم داشت؛ مثل استهزاء جو فریزر و مخالفت با حرف مالکوم ایکس دربارۀ کمبودها. ولی باید در نظر داشته باشیم که محمدعلی خدا نبود؛ او صرفاً معایبِ متفاوتی داشت. بیشترین چیزی که دربارۀ او در مقام مبارز، برای آدم‌های ستمدیده مهم بود، توانایی‌اش در تغییر شرایط موجود بود. حالا که منافع شخصی و خودشیفتگیِ بیمارگونه در عصر کازینو کاپیتالیسم، عنان فرهنگ را در دست گرفته است، در آینده سخت بتوانیم افرادی مثل محمدعلی پیدا کنیم. من دلم برای او تنگ خواهد شد و فقط امیدوارم که میراث او ردی از مقاومت و شجاعت برجای گذاشته باشد که الهام‌بخش نسل‌های بعدی باشد. او به‌معنای واقعی، قهرمانی بود که به نسلی از‌ بچه‌های طبقۀ کارگر نشان داد چگونه مقاومت و مبارزه کنند و با منزلت و کرامت، حقشان را بگیرند.

منبع: سایت میدان